Het was in de kamer die ik deelde met mijn zus in ons huis in de Bloemaertstraat. Vanuit mijn kamer zag ik de meest schitterende zonsondergangen. Oranje luchten boven de daken van de huizen tegenover ons. Vanuit mijn raam keek ik op een parkeerplaats waarnaast drie enorme populieren stonden. Jarenlang viel ik in slaap met het geluid van de wind door de zilveren bladeren. De bomen staken ver boven de daken uit. Op een dag, tijdens een storm waaiden ze alle drie om, tegelijk. Als door een wonder vielen ze op de parkeerplaats, zonder ook maar iets of iemand te raken. Niet lang daarna zijn we verhuisd.
Al sinds ik een kind was schrijf ik. Dagboeken vol heb ik bewaard, zonder ook maar een keer terug te kijken. Mappen vol schrijfblokken en losse briefjes. Alles bewaar ik, ik weet nog niet waarom. Woorden geven me de mogelijkheid om te beschrijven wat ik nog niet begrijp. Om bloot te leggen waar het lek zit, of waar ik nog over na wil denken. Het nog niet weten voelt fijner in woorden, om koers te bepalen tijdens het ontrafelen van mijn waarheid. Zo kwam het dat ik op een dag met een schok ontdekte dat ik iets voor waar had aangenomen, terwijl dat niet zo was. Mijn geliefde populieren gaven me een beeld en daarmee woorden voor het beschrijven ervan:
Ik wist niet dat ik dacht dat bomen tot de hemel reikten, tot ik zag dat het niet zo was.
Dit zinnetje plopte vanmorgen ineens weer bij me op. De coronasituatie doet iets met me, het niet precies weten hoe het zit, de online en offline rondvliegende emoties van anderen. Dat dringt zich aan me op en ineens waren daar die paar woorden van vroeger. Fijn wel, omdat ik nadacht over het mezelf toestemming geven het niet te weten en toch achter mijn keuze te staan hoe ik met dit alles wil omgaan nu.
Logica bestaat alleen als je het ziet. Als het jouw waarheid is dan merk je dat het aan je blijft kleven, omdat je het nog niet af is, je moet er nog iets mee. Dat lukt alleen als je achterom kijkt en de punten aan elkaar verbindt. Logisch dus dat iedereen iets anders logisch vindt, maar dat we ons verbinden met mensen die een vergelijkbaar pad hebben afgelegd.
Mensen met een ander pad en dus veelal andere logica en conclusies, die ‘voelen niet goed’. Met als gevolg dat je geneigd bent je van hen af te keren, misschien zelfs van je weg te duwen. Heel logisch, maar niet de waarheid, alleen jouw waarheid.
Feiten bestaan niet, dat is een feit. Erg populistisch, maar het dekt wel lekker de lading. Maar als feiten niet bestaan, hoe vorm je dan je eigen waarheid? Hoe kom je aan de informatie die nodig is om besluiten te nemen? Misschien is die vraag nu wel meer actueel dan ooit. Een jaar geleden hoorde ik deze vraag voor het eerst:
Wat zou liefde doen?
Als ik niet meer weet wat ik moet geloven, welk pad nu mijn pad is, wat nu mijn waarheid is, dan stel ik mezelf deze vraag. Op deze vraag krijg ik niet altijd een helder antwoord en toch is hij helpend. Simpelweg omdat deze vraag kan leiden tot nog meer vragen. Vragen die me direct halen uit de vicieuze cirkel van oordelen over anderen en hun waarheden.
De situatie op dit moment raakt ook ons gezin. De kinderen die thuis zijn, mijn vermoeidheid, het gebrek aan werk alhoewel dat ook wel goed uitkomt. Zelfs met mijn te roze bril vind ik het nog best pittig.
En dus liet ik me tijdelijk meeslepen in de coronacrisis. Voor even voelde het ook als mijn probleem. Waar ik in het voorjaar nog de voordelen kon zien, voelde ik me nu ineens verantwoordelijk voor misschien wel de hele wereld. ‘s Nachts als ik wakker lag, dacht ik aan de geschiedenislessen op school over de Tweede Wereldoorlog. Dat ik als klein meisje blindelings geloofde dat ik in het verzet zou zitten, dat ik er zeker van was dat ik mensen zou helpen, ondanks de gevaren. In mijn cocon van angst moest ik van mezelf een kant kiezen: ben ik een gekkie of een schaap, ben ik een complotdenker of niet. Het voelde zwaar, ik moest meer weten en dus ging ik ineens wel naar het nieuws kijken en dook ik de verhalen van de andere kant. Al snel had ik een sterkte voorkeur voor een visie. Maar hoe kon ik dit uitdragen zonder dat het pijn deed? Ik werd zelfs kwaad op mensen die mijn mening niet deelden. Kortom, de schoen wrong en paste tegelijk.
En toen stelde ik mezelf de vraag der vragen: ‘wat zou liefde doen?’ . En er kwam afstand tussen mij en het virusleed. Want, liefde oordeelt niet. Liefde is overal, raakt nooit op, er is voor iedereen meer dan genoeg. Uiteindelijk wil iedereen een eigen keuze hebben, om samen te zijn, om elkaar aan te raken, om afstand te houden, om samen te eten, verjaardagen te vieren, om alleen te zijn, elkaars mening respecteren, om je te laten vaccineren of niet, om het leed van de wereld op je schouders te dragen, of niet, om je verantwoordelijk te voelen voor een ander, of niet. De enige weg hier naartoe? Die bestaat niet. Wel bestaan er heel veel andere wegen, stuk voor stuk prima manieren om weer zelfbeschikking te hebben, weg van dictatuur en angst. Uit liefde en vertrouwen voor jezelf en daardoor in elkaar.
Deze vraag helpt me om als het ware om de vragen en oordelen die ik voel, heen te kunnen lopen en van een afstand te bekijken. Maar ook om te accepteren dat ik niet helemaal objectief kan zijn en dat dit ook niet hoeft. En zo komen er nog meer vragen, waarvan er maar één echt belangrijk voelt: durf ik mijn intuïtie te volgen? Mijn intuïtie zegt me dat wanneer ik vertrouw op mezelf en mijn keuzes, alles goed is. Dat alles wat ik nodig heb schijnbaar vanzelf op mijn pad verschijnt. Dat ik me niet in discussies hoef te mengen, dat ik niet hoef te kiezen tussen mensen omdat ze mijn mening niet delen, sterker nog, ik kan van ze houden en we kiezen allebei wat we maar willen kiezen. Ik ben vrij. Vrij om me uit te spreken maar ook om te zwijgen, vrij om met deze situatie om te gaan zoals voor mij het beste is.
We zijn allemaal geboren met onze intuïtie. Dit fenomeen omschrijf ik als ‘weten met je gevoel’. Een soort mix van je verstand en je emoties maar dan 2.0, iets dat er gewoon is en altijd blijft groeien en kan bijleren. Autorijden doen we intuïtief. Wanneer je na moet denken over autorijden dan ben je meestal te laat, wanneer je met je emoties zou autorijden dan zou je waarschijnlijk niet eens je straat uitrijden. Daarom doe je het intuïtief. Je ontwikkelt je intuïtie door haar te gebruiken, dus door ervaring. Wanneer weet je dat je intuïtie spreekt? Het is je allereerste reactie op een vraag of gebeurtenis, de berichtgeving komt altijd supersnel én is soms helemaal niet logisch. Je intuïtie zorgt vaak voor verwarring, omdat het niet strookt met wat je weet of voelt. Intuïtie is liefde in haar puurste vorm want het zal je altijd de kant op sturen die voor jou het allerbeste is. Maar, dat is misschien niet de makkelijkste weg en dus kies je vaak iets anders. Gelukkig, als je daarvan weet hebt, kun je het de volgende keer anders doen. Niemand anders dan jij weet wat goed is voor jou. Ik wens je liefde, vertrouwen en ruimte voor je eigen intuïtie en kracht toe.
❤️❤️