We kijken naar onszelf op het scherm van mijn macbook. ‘Als de vergadering begint laten we weten dat u er bent,’ staat te lezen boven de bewegende foto van Harm en mij. Hieruit blijkt toch dat dit medium eigenlijk niet bedoeld is om je vrijbrief voor het leven, doodvonnis en alles daar tussenin, te delen. Net als ik nog even wil gaan plassen verschijnt het hoofd van Dirk in beeld. Zijn woorden ‘Hoe is het?’ zijn nog nooit zo veelzeggend geweest: ik ben schoon. Enthousiast en vol energie laat ik hem onze woonkamer zien en het uitzicht vanuit de keuken. Harm stelt nog wat vragen en we bekijken samen de scan. Terwijl ik in plakjes over het scherm rol kijk ik naar de paarden in de wei bij Christien en Bert. De konijnen knabbelen ongestoord aan hun wortel en haan Arthur zit in een kuiltje te badderen in het zand. Het leven gaat gewoon door, ook voor mij. Blij sluiten we het gesprek af, met de belofte dat we elkaar niet meer zullen zien. Alleen een kaartje is, dat doen we wel. Het beste Dirk, bedankt voor alles wat je voor ons hebt gedaan.

De jongens zijn buiten om te spelen met hun vriendjes uit de buurt. Ook hun leven gaat gewoon verder, met een vader én een moeder. Het is bijzonder hoe er zoveel op het spel kan staan terwijl er, hoe dan ook niet direct iets zichtbaar verandert. De afgelopen week was ik bang. Bang voor de mogelijkheid dat de kanker zich weer zou laten zien. Bang dat ik het toch niet zou overleven. Op kanker.nl keek ik nog maar eens mijn overlevingskansen. Na 5 jaar is 68% van de mensen met stadium 3 nog in leven. Eigenlijk heb ik niets met statistieken, ik ben geen statistiek, voor mij als mens is het aan of uit, ziek of gezond, dood of levend. Ondanks dat de vijf jaar nog niet om zijn, ik zit nu op twee jaar reken ik mezelf toch tot deze groep. Een besluit, een belofte en een daad om bij mijn woord te voegen.

Voor het eerst voel ik me opgelucht, zijn er geen stemmetjes die een ja-maar opwerpen. Ik voel me zelfs een beetje kaal zonder kanker, wie ben ik als ik nog een heel leven voor me heb? En wat nu als ik oud word? Wat wil ik eigenlijk worden als ik later groot ben? En wie gaat er dan als eerste dood? En waarom ik wel en anderen niet? Deze en nog veel andere vragen schieten door mijn hoofd en hart. 

Na een paar dagen van loslaten van mijn leven met kanker, dagen vol tranen en emoties, vind ik mezelf weer aan de telefoon. We praten wanneer ik weer begin te huilen, pas dan dringt tot me door dat het tranen van loslaten zijn die deze week gehuild zijn. Onbedoeld heb ik een stuk kanker vastgehouden, als deel van mijn identiteit, maar ook de geruststelling van het als eerste te zullen sterven. Het klinkt misschien vreemd maar ik ontdek dat ik leven mooi maar ook heel eng vind. De verantwoordelijkheid iets van mijn leven te maken voelt ineens zwaar, alsof ik het aan iets of iemand verplicht ben. Je leeft niet zomaar, het leven is kostbaar en je mag je leven niet verspillen. 

Mijn gedachten verlammen me, de enorme verantwoordelijkheid die ik ineens voel maakt dat ik me weer voel als bij de beroepskeuzetest op school ‘nu moet ik goed kiezen, ik moet het goed doen’. Gelukkig ben ik nu een vrouw van 42 en heb ik ondertussen ontdekt dat ik plezier wil hebben in mijn leven, fijne mensen om me heen, mooie dingen maken en schrijven. Dat laatste vind ik het allerleukste. Zorgen dat belangrijke en mooie zaken taal krijgen zodat ze de juiste mensen bereiken en raken. Dat, en mensen écht zien, daarvoor ben ik op aarde. Een lach brengen, een traan een vertaling van wat ik zie en hoor brengen. Betalen, ofwel zaken van woorden voorzien. Ik grinnik hardop.

En samen met mijn gezin leven in Drenthe, genieten van de natuur, de stilte, de gemoedelijkheid en tegelijk van alles wat de stad Rotterdam te geven heeft. Het beste van beiden. Dat geldt ook voor mij. Ik kreeg het beste van kanker, de lessen, de inzichten en de eindconclusie: je bent schoon. En nu is het tijd voor het leven, de lessen, de inzichten en de eindconclusie: we gaan allemaal dood maar niemand weet wanneer precies. 

Bedankt dat je mee hebt gelezen, ik wens je een machtig mooi leven!